मूल खेळात जसे तासनतास रमते  त्या प्रमाणे शाळेच्या अभ्यासाच्या तासिकेत मात्र रमत नाही. त्याचे लक्षही लागत नाही. याचे कारण काय?” असा प्रश्न जे कृष्णमूर्ती यांना करण्यात आला. तेव्हा त्यांनी उत्तर दिले होते, “समर्पण! संगीतकार सातत्याने रियाज करत असतो. त्याची साधना असते आणि त्यासाठी स्वतःला झोकून देणे असते. त्या समर्पणाच्या वृत्तीने अनेक लोक त्याच्या संगीत कार्यक्रमात स्वतःला विसरतात. श्रोत्यांची दाद जी असते ती संगीतकाराच्या समर्पणाला ! खेळाच्या बाबतीत देखील असे समर्पण असतेच. अभ्यासाचे विषय शिकविणाऱ्या माणसात देखील समर्पण असायला हवे. शिक्षणात तसे होत असेल तर निश्चित बदल घडताना पाहावयास मिळेल.” कृष्णमूर्ती यांच्या या सुंदर उदाहरणातून परिवर्तनाच्या वाटेचे महाद्वार या पुस्तकात प्रभावीपणे उघड केले आहे.